کاش یک نم گردش چشم تری می داشتم
تا درین میخانه من هم ساغری می داشتم
اعتبارم قطره واری صورت تمکین نبست
بحر می گشتم گر آب گوهری می داشتم
دل درین ویرانه آغوش امیدی وا نکرد
ورنه با این فقر من هم کشوری می داشتم
شوخی نظاره ام در حسرت دیدار سوخت
کاش یک آیینه حیرت جوهری می داشتم
وسعتم چون غنچه در زندان دلتنگی فسرد
گر ز بالین می گذشتم بستری می داشتم
صورت انجام کار آیینه دار کس مباد
کو دماغ ناز تاکر و فری می داشتم
الفت جاهم نشد سرمایهٔ دون همتی
جای قارون می گرفتم گر زری می داشتم
چون نفس عشقم به برق بی نشانی پاک سوخت
صبح بودم گر همه خاکستری می داشتم
انفعالم آب کرد از ناکسی هایم مپرس
خاک می کردم به راهت گر سری می داشتم
عشق بی پرواز من پروانهٔ شمعی نریخت
تا به قدر سوختن بال و پری می داشتم
دل به زندانگاه غفلت خاک بر سر می کند
کاش چشمی می گشودم تا دری می داشتم
بیدل از طبع درشت آیینه ام در زنگ ماند
آب اگر می گشت دل روشنگری می داشتم